هنوز اهداف زیادی دارم ، از اینکه یوونتوسی ها از من راضی هستند ، خوشحالم

دروازبان افسانه ای یوونتوس بارها گفته است که بعد از جام جهانی 2018 روسیه دستکش هایش را آویزان خواهد کرد، اما اصلا در حس و حالی نیست که بخواهد برنامه هایش برای بازنشستگی را از الان تنظیم کند.

جیجی در مصاحبه ای مفصل با مجله ی رویستا اوندیچی، گفت:

هنوز دو سال فعالیت برایم باقی مانده است که باید با کمال تمرکز آن را دنبال کنم، چرا که به طور فزاینده هر سال قهرمان شدن دشوار می شود، زیرا رقابت ها بهتر می گردد. این هم شامل ایتالیا و هم شامل اروپا می شود. هیچ پروژه ی مشخصی برای آینده ندارم و فکر می کنم هنوز برای انتخاب بهترین مسیر برای اینده زمان داشته باشم. بوفون هنوز اهداف زیادی دارد، هم شخصی و هم ورزشی. از نظر ورزشی، می خواهم در جام جهانی 2018 روسیه شرکت کنم و در اروپا و ایتالیا به کار خوبم با یوونتوس ادامه دهم.

سپس از جیجی سوال شد که از اینکه هم کاپیتان ایتالیا و هم یووه است چه احساسی دارد:

کاپیتان یوونتوس بودن یعنی چه؟ یعنی شما نماینده ی یک سبک هستید، یک اتمسفر و یک گروه، یعنی هر روز با نشان دادن ارزش این پیراهن و معنایی که برای میلیون ها هوادار دارد، برای همه الگو باشید. وقتی کاپیتان تیمی هستید یعنی کمی زمان گذاشته است. از اینکه آدم مهمی برای این تیم و این باشگاه هستم، تنها می توانم خوشحال باشم و وقتی که هواداران یووه را می بینم که از اینکه نماینده شان هستم راضی اند، خوشحالتر هم می شوم. ایتالیا؟ اصولش بسیار مشابه است، به جرئت می توان گفت که یکی است. یوونتوس یکی از بزرگترین باشگاه های جهان است و مطمئنا محبوب ترین در ایتالیاست. تیم ملی یک جنبه ی دیگر هم دارد، باید نماینده ی یک ملت هم باشید، اینکه نماینده ی کشورتان باشید و اینقدر خوشبخت باشید که در سراسر جهان این کار را انجام دهید یک مزیت بزرگ است.

آیا حس می کنم یک سمبل هستم؟ ترجیح می دهم که زندگی خصوصی ام را از زندگی ورزشی و حرفه ای جدا کنم. من خود را یک آدم معمولی می دانم، با نقاط ضعف و قوتی که هر کسی دارد. اما از لحاظ ورزشی، من دستاوردها و نتایج خارق العاده ای کسب کرده ام که به لطف حرفه ای گری ای که مطمئنا ― افتخار می کنم ― که الگویی برای سایرین باشد.

سپس از جیجی پرسیده شد که برخی از فراز و فرودهای دوران حرفه ایش را بگوید، وقتی از او پرسید آیا اشتباهی انجام داده که هنوز اذیتش کند گفت:

اشتباهات بخشی از کار ماست، فکر می کنم در زمینه ی شخصی، واکنشم به گل مساوی که برابر بایرن خوردیم باید به ذهنم بیاید. من خیلی بدبین شدم و در آینده تلاش می کنم که با لحظات حساس فصل متعادل تر و منطقی تر برخورد کنم. بهترین واکنشم؟ خوشبختانه با احساسات و افتخار تعداد زیادی را به یاد می آورم. همیشه 3 تایشان را انتخاب می کنم: ایتالیا ― پاراگوئه وقتی 19 ساله بودم، از روکوبا در بازی پارما و اینتر در سال 2000 و از زیدان در فینال جام جهانی 2006.

آیا این بهترین فصل شما بود؟

من همیشه از خودم انتقاد می کنم. انکارنشدنی است که فصل بسیار خوبی داشته ام، پر از حس رضایت که به خاطر چند رکوردی که توانستم به کمک هم تیمی هایم بشکنم به یاد آورده خواهد شد: رکورد شکست ناپذیری، نوار گل نخوردن و پنجمین اسکودتو.

به طور خلاصه می توانم بگویم که ما همه با هم کار خوبی انجام دادیم. با بالارفتن سنم مهم تر از همه در تمرینات و تمرکز پیشرفت کردم. زمان به شما اجازه می دهد که اهمیت این موارد را بدانید و و اینکه چگونه کیفیت عملکردتان را بالا ببرید. سن به شما کمک زیادی می کند، من در 38 سالگی جهان را بسیار متفوات از وقتی که جوان بودم می بینم، البته این کاملا طبیعی است، این بخشی از پروسه ی طبیعی تکامل یک فرد است. حتی حس اینکه کاپیتان یک رختکن بسیار جوان تر باشید هم شیفته کننده است. ایا هنوز هم میتوانم پیشرفت کنم؟ البته. همیشه چیزی برای پیشرفت وجود دارد، حالا چه تمرکز، چه بردباری، فداکاری در تمرینات.. خلاصه، حرفه ای گری. فکر نمیکنم هیچ بازیکن حرفه ای باشد که بتواند بگوید نمی تواند پیشرفت کند.

آیا حذف نام بوفون از فهرست توپ طلا برایش اذیت کننده بود:

نه، گفتن اینکه لایق چه جوایزی بودیم و لایق چه جوایزی نبودم دشوار است. من بینهایت از تمام کارهایی که در طول دوران ورزشی ام انجام داده ام راضیم، اما هنوز می خواهم در هر رقابتی که در آن شرکت می کنم برنده شوم. نگاه کردن به گذشته های دور هرگز عادت من نبوده است، بزنیم به جلو، قدم به قدم پیش برویم!

«به اشتراک گذارید»

نازنین راهبر«نگارنده اخبار»

ارتباط با نگارنده: